रायगडाच्या पायथ्याशी, कोलाजाच्या पलीकडे.

ऊन डोक्यावर आलं होतं आणि अंग घामानं न्हाऊन निघालं होतं. सायकल चालवत मी मुंबईहून महाड जवळ आलो होतो. महाड जवळ येताच नदी पाहूनच बरं वाटलं. ती सावित्री नदी होती. कधी नदीत उडी घेईन असं वाटत होतं. पटकन सायकल नदीकाठावर वळवली. कपडे काढून उडी घेणारच होतो तितक्यात नेहमीच्या सवयीनं मोबाईल काढून गूगल मॅप उघडला. मुक्कामाच्या ठिकाणी पोहोचायला अजून किती अंतर मला जायचंय ते मी पाहत होतो. मॅप उघडून पाहिला आणि मी उडालोच. मला घाम फुटला. काळजाचा ठोका चुकणं यालाच म्हणत असावं बहुदा. कारण मी जिथं उभा होतो त्या जागेला क्रोकोडायल विव्ह पॉइंट नाव होतं. अर्थात तिथून नदितल्या मगरी चांगल्या पाहता येतात. चटकन मी मागे झालो आणि गुपचूप कपडे चढवून मी महाडच्या नितीन गुरव यांना फोन लावला. माझा महाडचा मुक्काम त्यांच्याकडेच होता. मी त्यांच्या घरी जायला निघालो. डोक्यात विचार चालूच होता की मी नदीत उतरलो असतो तर काय झालं असतं…वगैरे.

नितीन गुरव हे ग्रामीण महाडच्या एका शाळेत कला शिक्षक आहेत. त्यांनी महाड मधे माझे स्वागत केले. ते माझे फेसबुक मित्र. आमची ही पहिलीच भेट.

मी ‘ कलाप्रवास ‘ सुरू केला होता तेव्हापासून ते महाडला बोलावत होते. आज तो योग जुळून आला होता.

आम्ही तयार होऊन लगेच त्यांच्या शाळेवर जायला निघालोत. ऊन चटका देत होतं पण डोळ्यासमोर सुंदर मोकळा रस्ता होता. आता मी त्यांच्या मागे त्याच्या मोटारसायकलवर होतो. सह्याद्रीचे उंचच उंच कडे होते समोर. शाळा महाड पासून 24 कि.मी. अंतरावर आहे. वाळण विद्यालय. वाटेत येणाऱ्या डोंगराकडे बोट दाखवत सर सांगत होते की कोंकण म्हणजे फक्त समुद्र किनारा नव्हे, तर हा सह्याद्री सुध्दा आहे. नेमका उन्हाळ्याच्या सुरुवातीला मला कोकणात आलेलं पाहून ते म्हणाले की, कोकण जसा जसा तापतो तसा तसा तो पिकतो सुध्दा. म्हणजे कोकणातील प्रमुख फळं याच काळात खायला मिळतात. काजू, आंबा, फणस याच मोसमात पिकतात. पुन्हा एक डोंगर आणि त्यावरची वस्ती दाखवत सर म्हणाले त्या तिथून आमची मुले रोज खाली उतरून शाळेत येतात आणि रोज हा डोंगर चढून घरी जातात. आम्ही शिक्षक गाडी घेऊन येतो. पण या मुलांची मेहनत आमच्यापेक्षा जास्त आहे. प्रत्येक शिक्षकाला मुलांच्या या खडतर वाटेची जाणिव असायला पाहिजे.

बोलता बोलता आम्ही रायगडाच्या पायथ्याला असणाऱ्या या शाळेच्या आवारात आलोत. प्रशस्त मोकळं मैदान आणि मैदानाच्या दोन बाजूला इंग्रजीच्या एल अक्षरासारख्या वर्गाच्या रांगा. माझे मन पटकन माझ्या शाळेत गेलं. शाळा सुटल्यानंर बऱ्याच वर्षांनी मी अशा शाळेत आलो होतो. शाळेत ज्या शिक्षकांच्या अवतीभोवती सुध्दा मी जास्त थांबलो नाही, अशा शिक्षकांसह आज या शाळेत आम्ही स्टाफ रूममधे डबा एकत्र खाल्ला. आम्ही मुलं डबा वाटायचो तसाच हे शिक्षक सुध्दा वाटतात हे पाहून मलाही गंमत वाटली. ते ही आमच्यासारखे थुकरट विनोद करतात हे पाहून आणखीनच हसू आलं. काय आहे ना की शिक्षकांना नेहमी विद्यार्थ्यांच्या दृष्टीने मी पाहत आलो होतो आज पहिल्यांदाच मी शाळेत एक पाहुणा म्हणून होतो आणि त्यांच्यासोबत बसलो होतो. मुलांकडे पाहताना मला वाटत होत की मीही त्या मुलांमधे कुठेतरी बसलोय आणि या सायकलने आलेल्या पाहुण्याकडे कुतूहलाने बघतोय.शाळेचा पाहुणचार झाला, मुलांसोबत संवाद झाला आणि मग मी गुरव सरांच्या चित्रकलेच्या वर्गामध्ये आलो.

भिंतींवर आणि फलकावर लावलेली चित्रेच सांगत होती की हा मुलांचा आवडीचा वर्ग आहे. हा चित्रकलेचा वर्ग होता. पण ही चित्रे वेगळी होती.