मुख्यमंत्री कार्यालयात दोन तास !

२ मेला ११ वाजता जेजेत सभा झाली, ३ मेला बँक हॉलिडे होता आणि चार मेला चार वाजता जे जे स्कूल ऑफ आर्टचे आम्ही काही माजी विद्यार्थी मुख्यमंत्र्यांच्या कार्यालयात होतो. विश्वास बसत नाही ना ? पण ही वस्तुस्थिती आहे. त्याचाच काही मर्यादा पाळून लिहिलेला हा वृत्तांत.

मंत्रालयात पोहोचलो तेव्हा चार वाजले होते. सगळ्यांनी अगदी निक्षून सांगितलं होतं वेळ चुकवू नकोस वगैरे, पण मुळात मला निरोपच दोन वाजता मिळाला. मी अडीच वाजता घराबाहेर पडलो. पण ४०-४४ किलोमीटरचा प्रवास वेळेत पार पडला आणि मी कसाबसा पोहोचलो खरा !

खूप वर्षानं मंत्रालयात जात होतो, कारण हल्ली तसं काही कामच नसतं. पण मंत्रालयाचं एकूण बदललेलं स्वरूप पाहून धक्काच बसला ! खूपच मोठा बदल केला गेला आहे. मूळ वास्तू तशीच ठेऊन बदल करणं हे अतिशय अवघड काम, पण ते लीलया पार पाडलेलं दिसलं. मंत्रालयाचा अक्षरशः कायापालट झाला आहे.

आतली चर्चा बहुदा संपली असावी, आम्हाला बोलावणं आलं. आम्ही म्हणजे मी, आशुतोष आपटे, सुनील नाईक, सुधारक ओलवे, गोपी कुकडे, भूपाल रामनाथकर, प्रभारी अधिष्ठाता संतोष क्षीरसागर आणि प्रभारी कला संचालक राजीव मिश्रा. सारेच आत शिरलो… आतलं दालन भरलेलं होतं. बहुदा आमच्याच विषयावर चर्चा चाललेली असावी. मुख्यमंत्र्यांनी हसून सर्वांचं स्वागत केलं. या म्हणाले, बसा ! एका बाजूला शासकीय अधिकारी आणि दुसऱ्या बाजूला आम्ही माजी जेजेवाले अशी विभागणी झाली होती. मुख्यमंत्र्यांच्या शेजारी उच्चशिक्षण मंत्री उदय सामंत, त्यांच्या शेजारी ती सभा बोलावण्यात ज्यांनी पुढाकार घेतला होता ते खासदार अनिल देसाई, त्यांच्या शेजारी उच्चशिक्षण खात्याचे सचिव विकासचंद्र रस्तोगी, त्यांच्या शेजारी मुंबई विद्यापीठाचे प्र कुलगुरू रवींद्र कुलकर्णी, उपसचिव सतीश तिडके नंतर प्रभारी कलासंचालक राजीव मिश्रा, जेजे अप्लाइडचे प्रभारी अधिष्ठाता संतोष क्षीरसागर नंतर उप कलासंचालक दांडगे वगैरे अशी उतरण लागलेली होती. तर दुसऱ्या बाजूला भूपाल रामनाथकर, सुनील नाईक, आशुतोष आपटे मग मी, माझ्यानंतर गोपी कुकडे या क्रमानं आम्ही बसलो होतो.

सभा सुरु झाली.. का कुणास ठाऊक मला आत शिरल्यावर जाणवलं की, वातावरण आपल्या काहीसं विरोधातलं आहे. डिनोव्हो युनिव्हर्सिटी ऐवजी राज्यव्यापी विद्यापीठच करायचं या दृष्टीनच वातावरण निर्मिती झाली आहे वगैरे. मला जे जाणवलं ते पुढल्या संभाषणात खरंच ठरल्याचं लक्षात आलं. आता ‘कॅ ब्र क्रावं ?’ अशी काहीशी स्थिती झालेली. पण आता आलो आहोत तर ‘बचेंगे तो और भी लढेंगे’ अशी भूमिका घेणं क्रमप्राप्त होतं !

‘४० वर्षांपूर्वी मी जेव्हा जेजेतून पास आउट झालो तेव्हा ज्या पेपरमध्ये नोकरीला लागलो तिथं जेजेची जी पहिली बातमी दिली होती, ती अशी होती. ‘जेजेतील प्राध्यापकांची दोन पदं रिक्त !’ आणि आज ४० वर्षानंतर अशी स्थिती आहे की, दोनच पदं भरलेली आणि बाकी सारी रिक्त. आपण जर पदं भरू शकत नसू तर आपल्या विद्यापीठात आपण विद्यार्थ्यांना काय शिकवणार ?’, आशुतोष पाठोपाठ मी ही तोंड उघडलं.

आता खरी चर्चा सुरु झाली होती. सुमारे ३०-४० मिनिटं तरी ती चालली. शिक्षणमंत्री एक बाजू लढवत होते आणि मी आणि आशुतोष दुसरी ! तंत्रशिक्षण सचिव, उप सचिव, प्रभारी कलासंचालक, प्रभारी अधिष्ठाता वगैरे शांतपणे अवलोकन करीत होते किंवा फार तर विचारलेल्या प्रश्नांना उत्तरं देत होते. त्यांचं काही चुकीचं नव्हतं, कारण शिक्षणमंत्री मुख्यमंत्र्यांच्या उजव्या हाताला बसले होते. त्यांनी एक विशिष्ट भूमिका घेतली होती. त्या भूमिकेच्या बाहेर संबंधितांना जात येत नव्हते हे तर उघड होते. हे सारं लक्षात घेऊन मी आणि आशुतोषनं दोघांनीच किल्ला लढवायचा असं ठरवलं.

मुख्यमंत्र्यांनी थेट विचारलं, ‘शिक्षणमंत्र्यांनी जे प्रश्न उभे केले आहेत किंवा ज्या त्रुटी काढल्या आहेत त्याचं निरसन तुम्ही करा, त्यासंदर्भात एखादं छान प्रेझेंटेशन करा, मग आपण यावर निर्णय घेऊ ! तो ही अगदी लवकरात लवकर घेऊ. १५ दिवसांत देखील माझी निर्णय घ्यायची तयारी आहे, तुमची आहे का ?’ आम्ही नकार देणं शक्यच नव्हतं, आम्ही तातडीने होकार दिला, तिथंच सभा जवळजवळ संपली. येत्या १५ दिवसांत आम्ही यासंदर्भातल्या सर्वच प्रश्नांची उत्तरं देणार आहोत. आम्हाला खात्री आहे की आमची उत्तरं मुख्यमंत्र्यांना किंवा सरकारला समाधानकारक वाटतील. कारण आमच्यातल्या काही जणांनी गेली जवळजवळ तीन वर्ष या संदर्भात प्रचंड अभ्यास केला आहे, नियमांचा अक्षरशः किस काढला आहे, जिथं जिथं आवश्यकता भासली तिथं संबंधितांच्या भेटी घेऊन शंकांना उत्तरं मिळवून घेतली आहेत. त्यामुळं तिथं आमच्याकडून काही कमतरता राहील असं आम्हाला तरी वाटत नाही.