आठवणीतले बरवे !

मला आठवतंय त्यावेळी मी प्रायोगिक रंगभूमी चळवळीत वावरत होतो. मला आठवतंय एकदा आमच्या ‘चल रे भोपळ्या’ किंवा ‘वासनाकांड’च्या प्रयोगाला रवींद्र नाट्यमंदिरात ते आले होते. सोबत दिलीप रानडे होते. अमोल त्यांच्याशी बोलत होता. पण मी काही त्यांच्याशी बोलायला गेलो नाही. आता त्यांनी विव्हर्स सर्व्हिस सेंटर मधली नोकरी सोडली होती. त्यानंतर अधनंमधनं ते जहांगीरमध्ये दिसू लागले होते. एल्फिस्टन कॉलेजच्या गल्लीतल्या एका कॅन्टीनमध्ये ते आपल्या मित्र परिवारासोबत बसत. हाय, हॅलो, नमस्कार वगैरे व्हायचं. पण प्रत्येक वेळी ते विचारायचे नाईक ना तुम्ही ! इतकंच.

८१ सालातली गोष्ट. मी कुठल्यातरी प्रदर्शना निमित्तानं जहांगीरमध्ये फिरत होतो. अचानक कुणीतरी मागे येऊन उभं राहिलं. पाहातो तर काय साक्षात बरवे. मी नमस्कार केला तर ते म्हणाले ‘नाईक ना तुम्ही ?’ मी होकार देताच म्हणाले ! अभिनंदन ! मला काही कळेचना. मी त्यांना विचारलं देखील. कशाबद्दल ? तर ते म्हणाले, ते नाही सांगणार. कळेलच तुम्हाला. आणि ते हसत हसत निघून देखील गेले. त्या वर्षीचा राज्य पुरस्कार मला मिळाला होता. आणि बरवे परीक्षक मंडळावर होते. खूप आनंद झाला होता त्यावेळी मला.

त्यानंतर पुन्हा भेट झाली तेव्हा मात्र त्यांनी काही नाव विचारलं नाही. पण म्हणाले घरी येत चला. कुठं राहता तुम्ही ? मी म्हटलं चुनाभट्टीला. तर ते हसले. म्हणाले जवळच आहे. जरूर घरी या. येण्याआधी फक्त फोन करा.

इथून माझ्या आयुष्यात बरवे एपिसोड सुरु झाला असं म्हणता येईल. पण ते सारंच मी आता काही लिहिणार नाहीये. कारण ‘चिन्ह’तर्फे बरवे यांच्यावरील ग्रंथ प्रकाशित करण्याचं निश्चित झालं आहे. त्यासाठी मला बरंच काही लिहायचं देखील आहे. आणि माझा सारा आळशीपणा सोडून मी आवर्जून लिहिणार देखील आहे. ६ डिसेंबर २०२३ किंवा १६ मार्च २०२४ रोजी हा ग्रंथ प्रथम मराठीतून प्रसिद्ध होईल. आणि नंतर लगेचच तो इंग्रजीत देखील.

या ग्रंथात काय असणार आहे या विषयी मात्र मी आता काहीच सांगू इच्छित नाही. कारण या संदर्भातला  आधीचा अनुभव अतिशय वाईट आहे. त्यामुळं थोडीशी काळजी घेणं भाग आहे. एवढंच सांगेन की, ‘गायतोंडे’ ग्रंथा इतकीच त्या ग्रंथाची निर्मिती मूल्ये देखील श्रेष्ठ असतील याची खात्री बाळगा.